صبوری کن تحمل کن

قانون تو تنهایی من است

و تنهایی من قانون عشق،

و عشق ارمغان دلدادگیست

و این سرنوشت سادگیست !

چه قانون عجیبی

چه ارمغان نجیبی

و چه سرنوشت تلخ و غریبی

که هر بار ستاره های زندگیت را

با دستهای خود راهی آسمان پر ستاره ی امید کنی

و خود در تنهایی و سکوت ،

با چشم های خیس از غرور

پیوند ستاره ها را به نظاره بنشینی

و خموش و بی صدا

به شادی ستاره های از تو گشته جدا

دل خوش کنی

و باز هم تو بمانی و تنهایی و دوری

و باز هم تو بمانی و یک عمر صبوری ...